Een verhaal over Siberen liefde?
Stefanie
Met hoop geknor op de achtergrond, schrijf ik mijn eerste blog. Lex heeft me hiervoor uitgenodigd, omdat hij zag dat ik actief was op de Facebook groep ‘de Siberische kat’. Hartstikke leuk hoor, dacht ik. Maar als puntje bij paaltje komt waar moet je het dan over hebben?
Van mijn allergie, tot de komst van onze Cas en het verdrietige overlijden van Tommie
Na wat tips had ik ineens 100 ideeën. Van mijn allergie, tot de komst van Cas en het verdrietige overlijden van Tommie, de komst van Boris tot zwanger zijn in combinatie met het hebben van een Sibeer. Alle onderwerpen hebben voor mij een hele grote overeenkomst; de enorme liefde voor deze Siberische pluizenbol.
Hoe vaak het hier in huis wel niet over Daantje is gegaan. Gèk werd ik er soms van. Daantje was de harige jeugdliefde van mijn, iets minder harige, Bram. Ruim twintig jaar hebben ze lief en leed gedeeld. Niet zo gek dat zijn overlijden heel verdrietig was en dat Daantje een mooi plekje in het hart van Bram heeft gekregen. Ik als ‘niet-zo’n-enorme-dierenvriend’ begreep dit wel, maar voelde er weinig bij. Een huisdier is toch gewoon een huisdier? Als ik dit zo typ, schaam ik me er eigenlijk een beetje voor. Hoe kan ik dat ooit gedacht hebben?
Ik was allergisch, dus geen huisdieren mogelijk
Ik kreeg al rode ogen en een jeukneus bij de gedachte aan welk dier dan ook, dus ik vermoed dat mijn afstand tot dieren daar toch wel mee te maken had. Niet dat ik ze niet leuk vond, maar het was gewoon geen optie. Ik was allergisch, dus geen huisdieren mogelijk.
Punt.
Zijn er dan geen anti-allergische katten?
Toch kwam Daantje weer voorbij tijdens een avondje samen in de kroeg. Hoe fijn en gezellig het wel niet was, zo’n huisdier. Hoeveel liefde je ervan kreeg. Mijn liefde kan er ook zo lief en enthousiast over vertellen, waardoor ik er ook steeds enthousiaster van werd. Dus na een paar drankjes vroegen we ons af; zijn er dan geen anti-allergische katten?
We dachten meteen aan van die enge niet harige, vast hele lieve, naaktkatten. Geen optie, want ja, een beetje aaibaarheid is wel leuk. Na wat gegoogle kwamen we uit op de Sibeer. Tip voor mensen die geen kat willen; google niet op siberische kittens want dan wil je er een.
Zo ging het bij ons dus ook!
Testprocedure super goed verlopen!
Een mooie kat met een lief karakter en ook nog eens anti-allergisch. Wij waren om! De dag erna hebben we direct wat fokkers gemaild met de vraag of we eens konden komen testen.
Gelukkig is deze hele testprocedure super goed verlopen! Begin september 2015 zijn we Cas gaan halen. Het ging, op wat gesnotter na de eerste weken, super goed met mijn allergie.
En wat was het leuk, zo’n beestje in huis!
De eerste dagen zat hij mauwend onder het fornuis, maar al snel kwam hij zo nu en dan een kroeltje halen. Inmiddels is Cas een hele lieve, harige postzegel. Hij volgt je waar je ook gaat of staat, kletst wat af en komt het liefst bovenop je zitten.
Bram zegt wel eens dat hij denkt dat ik zijn moedertje ben. Hij volgt me overal en komt alleen bij mij héél dichtbij zitten. Het liefst neus aan neus of wang aan wang. Als ik naar zijn zin te lang boven ben of op bed lig, zit hij mauwend op de tafel te wachten beneden.
‘Kom nou eens naar beneden vrouwtje, dit duurt me veels te lang!’.
Om vervolgens purrend en kletsend de hele tijd achter me aan te hobbelen.
Bij Bram zit hij het liefst op zijn benen. Als hij maar niet alleen hoeft te zitten lijkt zijn credo te zijn. En wij vinden het maar wat fijn.
Cas kijkt het eten van je bord
Mee eten mag hij niet en dat weet hij dondersgoed. Bijna elke maaltijd kruipt hij onder Bram zijn oksel en kijkt hij met zielige oogjes toe hoe wij al dat lekkere eten weg werken. Elke keer als hij zo hard aan komt rennen en onder Bram zijn oksel schuift moeten we weer heel hard lachen. Want dat is typisch iets wat hij nooit bij mij, maar alleen bij Bram doet.
Zo kan ik een boek vullen met alle lieve maniertjes en gekke acties die hij heeft. Zo is het soms ook echt een enorme sul en lachen we ons rot om zijn ‘dommigheid’. Maar juist door dit eigen karaktertje zijn we zo dol op dit beestje. Ik denk dat ik nu pas echt begrijp waarom Bram het zo vaak over Daantje had.
"Cas is dan weliswaar een huisdier, maar hij hoort echt bij ons. In huis, maar vooral in ons hart".
Vond het super leuk om mijn eerste blog te schrijven. Ik moest er even doorheen maar eenmaal begonnen viel het alles mee en erg leuk om te doen. Verhalen zijn leuk, zo ook die van jou! Ben jij de volgende?
